.Przez dożywocie należy rozumieć umowę, w efekcie której w zamian za przeniesienie własności nieruchomości, nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy – dożywotnikowi – dożywotnie utrzymanie. Nabywca nieruchomości ma obowiązek przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienie, ubranie, mieszkanie, światło i opał, zapewnić odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.
.
Zakres świadczeń dożywotnika i nabywcy nieruchomości
To na co trzeba zwrócić uwagę to bardzo szeroki zakres obowiązku po stronie nabywcy. Kodeks cywilny mówi wprost o przyjęciu jako domownika.
W literaturze tematu wyrażone jest zdanie, że zakres świadczeń na rzecz dożywotnika powinien być taki, aby jego potrzeby życiowe były zaspokojone w stopniu wyłączającym konieczność zdobywania przez niego środków do życia z innych źródeł. Prawo dożywocia to prawo osobiste, które wygasa wraz ze śmiercią uprawnionego jako prawo niedziedziczne.
Po stronie uprawnionej zgodnie z artykułem 911 kodeksu cywilnego, może być kilka osób tzn. małżonkowie, rodzeństwo lub wnuki.
.
Od umowy dożywocia nie trzeba płacić zachowku
Od umowy dożywocia nie trzeba płacić zachowku, a to dlatego że umowa dożywocia nie jest bezpłatnym przysporzeniem, w przeciwieństwie do darowizny. W zamian za otrzymaną nieruchomość jesteśmy zobowiązani do świadczeń. W tym znaczeniu jest ona zbliżona do umowy sprzedaży. Dlatego też spadkobiercy nie będą mogli żądać zachowku od wartości nieruchomości zbytej w drodze tej umowy, tak jakby to miało miejsce w przypadku darowizny. Wartość nieruchomości zbytej w drodze umowy dożywocia nie będzie brana pod uwagę przy wyliczaniu substratu zachowku.